سلام خدمت تمام کسانی که تو رباتیک به دانشگاه و پیشرفتش خدمت می کنند و البته تمام کسانی که تو این زمینه علاقه دارند . باید حضور مبارکتون عرض کنم که ، همون طور که می دونید ما روز یک شنبه ، یک جلسه ی تقریبا یک طرفه با یک سخنگو داشتیم . . . !!!!!!!! البته اگه بشه اسمش رو گذاشت جلسه . . .

البته من این مطلب رو واسه انتقاد نگذاشتم بلکه برعکس ، از آقای یاراحمدی و عبداللهی به دلیل زحمات بی دریغشون کمال سپاس رو دارم . تو اون جلسه به خاطر احترام به جمع و مدیر محترم گروه رباتیک بسیج دانش جویی دانشگاه شهید چمران اهواز(آخی . . . خسته شدم بسکه شاخص به کار بردم ) ، به خودم اجازه ندادم که زیاد صحبت کنم . اما یک سری پیشنهاد دارم که به اعتقاد من می شه روشون کمی تعمق کرد :

۱)در مقدمه باید موازین و اهداف مشخص بشن و ما هول هولکی نخوایم فقط یک ربات بسازیم و به خودمون ببالیم . باید بدونیم که اول باید یاد بگیریم اگر هم نشد بسازیم پس ضرر نکردیم ، علمش رو داریم و اگه موقعیتش پیش بیاد ، حتما پا پیش می ذاریم .

۲)قبل از هر چیز باید علوم و حرفه هایی رو که واسه یه ربات خاص (مثلا فوتبالیست) لازم داریم رو مشخص کنیم و همه با هم طی یک پروسه ای که احتمالا طول می کشه همشو یاد بگیریم و روشون آزمایش انجام بدیم .

۳) بعد از اون با یک مدیریت حرفه ای باید تقسیم بندی شیم و هر گروه روی یه قسمت بصورت پیوسته کار کنه . البته نباید از گروه های دیگه بی خبر باشه . . .

پارازیت : همون طور که گفتم ، این پروسه باید کاملا منطقی و با حوصله انجام بشه . اگر وقت نشد ربات بسازیم حداقل روی مثلا پردازش تصویر یا میکرو ، حرفه ای شدیم . پس بهتره هدف اصلیمون صرفا ساخت نباشه بلکه صاحب سبک شدن و یاد گیری باشه . . .

۴) در آخر هم که گروه ها جمع میشن و با همکاری هم روبات رو تکمیل می کنند

حرف آخر :

من هیچ وقت سعی در تحمیل عقاید و بیاناتم ندارم اما حداقل توقع دارم به عنوان کسی که به بعضی موضوعات شاید بیشتر از خیلی ها اندیشیده ، روی حرف هام فکر بشه . اگر مناسب بود که عملی میشه اگر هم نبود یه سیستم دیگه می ریزیم .

                                            به امید تولد بسیج و بسیجی